Este sábado foi un día de contrastes. Morte e creación reunidos nun día do almanaque. A morte facía aparición cando me desprazaba a un acto literario nos Cantóns de Méndez Núñez á altura de Alcampo. Unha anciá xacía morta no duro e negro asfalto por unha colisión cun coche desfeito. Mal agoiro. Negro fasto. Lembro que impactado cavilei no condutor, que eu tamén era, nas sensacións que estaría a sentir nese momento. Segara unha vida. Ben, quizais o infortunio levase a aquela pobre anciá a atravesar unha estrada moi transitada nun momento inoportuno. Fose de quen for a culpa, o resultado era o mesmo. Unha vida deixara de existir.
Con este panorama no horizonte, teño que admitir que o acto literario xa deixara de ter importancia, despraceime á Coruña. Eis que aquí o Universo tiña, se é posíbel reparar unha morte, un pequeno gran de fermosura. O acto de presentación foi fermoso. Sobre todo o final no que o autor acompañado do músico Pulpiño Viascón recitou uns pequenos poemas que mesmo encheron por uns momentos de bágoas os ollos do escritor. Lembroume unha vez máis o carácter tan humano deste home. Tivera a sorte de compartir con el unha viaxe desde Vigo á Coruña no meu coche despois de saírmos da Editorial Xerais. Teño que recoñecer que ese último poema que o emocionou a min tamén me tocou.
Mais o día tamén tiña unha nova sorpresa. Unha vella amiga da facultade reaparecía, aínda que fose a xeito de
crítica literaria na miña vida.
Actualización (3-08-2008): Estaba trabucado no accidente. A
morte da anciá foi pola colisión do vehículo no que ía contra un autobús urbano.
Etiquetas: anciá, Manolo Rivas, morte
