Xa é oficial

Xa é oficial. A Xunta cambiou de capitán. A nave, Galiza, navega con novos ventos que espero que a leven cara un futuro máis próspero. Atrás quedan 16 anos de caciquismo e amiguismo. Atrás queda o último dinousauro do tardofranquismo. Atrás queda a etapa da Galiza resignada, acomplexada, a que non cre no seu destino nin no seu futuro. Atrás queda a Galiza alienada, a Galiza colonizada. Novos tempos e novos aires entran no País.

Agora é hora de traballar na OBRA. É hora de que como dicía o apóstolo do galeguismo «non critiquedes a obra até que non estiver rematada». É hora de traballar. É hora de mellorar Galiza. É hora de camiñar cara á ALBA DE GRORIA. Agora o destino é noso. Noso tamén será o éxito ou o fracaso.

Un novo comezo

Hoxe Touriño defendeu o que serán as liñas mestras do seu goberno de coalición. Ábrese unha nova etapa en Galiza. Prometeu que quedarían atrás as políticas de clientelismo e favorismo. Prometeu unha nova política industrial e agrícola. Prometeu. Esperamos que o seu goberno non quede só niso, en promesas, e que todo o que expuxo durante 72 folios se leve adiante durante estes catro anos. Galiza necesita un novo cambio de rumbo que a sitúe no lugar que merece estar. É hora de que as promesas sexan cumpridas. É a hora da acción.
Touriño polo de agora ten a nosa confianza, pero non por tempo ilimitado.

Vivir a vida como se fose o último día

Lendo o post da miña querida amiga Blogueira Maria, fíxome pensar sobre a vida. Temos ou non un destino predeterminado? Unha misión nesta vida? Por que os inocentes e os bos son os primeiros en nos deixar? Como nos debemos enfrontar ante tanto caos e maldade?

Todas estas preguntas xa sei que non son de fácil resposta. Cadaún de nós terá a súa propia maneira de facerlle fronte. Eu concordo coa a teoría que reflicte María no seu post: Carpe Diem, vivir o día como se fose o último porque nunca saberemos se realmente o será. Sei que me diredes que é unha moi boa teoría, pero que coma todas, falla pola práctica. Nun momento de guerra e terrorismo, sexa quizais o momento de vivir un pouco máis e adicarnos as cousas que realmente importan: a familia, os amigos, os deportes. Quizais sexa hora de comezar o día cun sorriso. Quizais sexa día de comezar cun «por favor» cada frase e rematar cun «grazas». Quizais sexa hora de deixar de ser tan individualistas e competitivos e levar unha vida de maior concordia co resto do mundo. A paz e a felicidade na Terra ben merecen ese esforzo pola nosa parte.

Volvo á carga

Hoxe chamáronme de Betanzos para planificar o novo xornal. Estes días estiven de vacacións xornalísticas, pero non laborais. Explícome. Estiven unha vez máis no Porto da Coruña no traballo da pesaxe de camións. Contabilizar toneladas de solla. Miles e miles de toneladas con destino a Moyresa. Un bo traballo. Non é estresante e pagan relativamente ben. Non é moi creativo, pero dá uns bos diñeiros. Agora toca facer o 3 xornal. Espero que non cometa os erros do anterior.

O mellor lugar do mundo

A miña casa. Para algún será un lugar corrente. Para min, o lugar onde pasei os mellores momentos da miña vida. Alí coñecín a todos os seres que máis representaron na miña vida. Alí pasei longos veráns. Dalí veño das festas. Unha casa que non é nosa, pero sempre será nosa. Un lugar de recordos. A nosa casa.

Albixoi en festas

Esta fin de semana estivemos en festas. Un ano máis, as festas chegaron a Albixoi. Residentes e visitantes disfrutamos de dous días de comida e bebida en abundancia. Agora xa rematou. Pero Albixoi será sempre a nosa patria. O noso lar. A nosa vida.

O meu parto

Recentemente publiquei o segundo número do xornal Betanzos e a súa comarca. Na primeira cometín un erro imperdonábel. Puxen «un» por «unha». Unha pena. Unha vergoña. Unha desolación. Non sei que dicir. Son un fracaso. Espero non repetilo para a próxima.

O meu segundo fillo

A estas horas está na imprenta da Voz de Galicia o meu segundo xornal de Betanzos e a súa comarca. Teño que dicir que foi un parto longo. Levoume 15 días ininterrompidos. A información chegaba á miña oficina a contagotas. Non tiña suficientes fotos e as que encargaba nalgúns casos non mas facían e tiña que facelas. Trinta e dúas páxinas, ben realmente algunha menos, xa que ao sermos un xornal gratuíto o noso financiamento é pola publicidade. Foi duro. Moitas horas de oficina maquetando o xornal. Moitas horas agardando a que chegasen noticia. Moitas horas revisando o correo. Moitas horas.
Onte rematamos ás 23:30 horas. Hoxe enviamos os eps á Voz. Teño que agardar ata as 18:00 para ver se todo está correcto. Espero que así sexa. Agora tormarei uns días de descanso. O xornal de agosto será moi duro. Corenta páxinas. Un reto.