O meu último día

Pasou un ano. Experiencias boas e malas. Máis das primeiras. Hoxe enfróntome ao meu último día de curro. Unha estraña sensación invade o meu corpo. Unha especie de tristura que non sei moi ben como expresar. A sensación de medio fracaso persígueme. Todo o esforzo parece que non serviu demasiado. Agora a incerteza do futuro. As portas do INEM parecen as columnas de Hércules. Enormes. Pregúntome, serviu de algo todo isto? Realmente teño que responder que si. Por un lado adquirín uns coñecementos que non posuía e coñecín xente incríbel. A valoración é positiva. Pero como hai un ano sigo sen traballo. Ben, aínda peor, agora teño un ano máis. É momento de enfrontarse a novos retos. Quizais máster, ou como sempre digo: «a construcción ábrenos as súas portas». Realmente vai ser certo o que di miña nai «e grazas por ter algo». O futuro é algo neboento. Unha brétema espesa non nos deixa ver o que temos máis adiante. Só sei unha cousa. Mañá será outro día. Como dixo un sabio: «só sei que son un ser vivo, o resto é negociábel».
Para despedir este post rematarei coa frase doutro sabio: «SALUD Y REPÚBLICA».

A memoria dos peixes

Din os científicos que un peixe pode lembrar o que lle sucedeu durante 3 segundos. Nós, os galegos, parecemos os reis do mar. A nosa prodixiosa memoria non parece durar moito máis. Fraga preséntase por quinta vez despois de prometer como máximo 8 anos. E voltará gañar. Pero nós, totalmente autocompracentes, seguiremos pensando que a culpa é del por se presentar. Non señores, a culpa é totalmente nosa por voltar depositar a nosa confianza nese home.
Outro bo exemplo foi o do Prestige e a marea negra. Como se explica senón que o PP gañase naqueles concellos máis afectados polo desastre ecolóxico. E todo por 30 miserables euros diarios. Pan para hoxe e fame para mañá. E non parece que aprendesemos nada.
A nosa memoria é fráxil. Estamos perdendo os últimos sobreviventes da guerra civil. Os que coma min tivemos sorte de que nos contasen o que pasou poderemos transmitilo nun futuro para evitar no posíbel que se repita. Pero segue a dar igual. Gañan os de sempre. O cacique transformado en demócrata. A SANTA DEMOCRACIA QUE NOS IGUALA TODOS. Tanto vale o voto de alguén concienciado coma o do vello que carretan no bus e non sabe nin o que vota. E iso pasa. Pero a culpa será do PP, de Fraga. Pero a CULPA SERÁ SEMPRE NOSA.
Somos un pobo alienado que non parece espertar. Durmimos o soño eterno, esperando, quizais o noso Rei D. García, que nos liberte. O soño eterno continúa.
Só nós somos quen de cambialo.
O PAÍS MERECE UNHA OPORTUNIDADE. É HORA DE DÁRMOLA.

A memoria asulagada

Estes días ligado cunha información saída na Voz de Galicia sobre os vilas ou aldeas asulagadas, concretamente neste caso Portomarín, fíxome pensar en toda a memoria submerxida que ten este país. Grandes encoros que, en beneficio teoricamente dos galegos, ían producir enerxía que despois consumiriamos, o único que conseguíu foi unha explotación irracional dos nosos recursos. Afundiron aldeas enteiras para non levarmos ren. Hai quen di que o establecemento de encoros foi para asulagar a memoria colectiva galega e acabar con todo aquilo que nos facía diferente. Portomarín é un bo exemplo disto. Hai varios libros que tratan desta temática máis profusamente coma Morrer en Castrelo de Miño ou Lugar de Raúl Dans.
Unha teoría que como podemos observar vai medrando entre os escritores comprometidos co País.

Cambio nos valores actuais

Hoxe asistín sen eu propicialo a unha conversa que marcou o meu pensamento. Dei e dei en voltas sobre unha frase que alguén pronunciou e que versaba sobre o seguinte:«Prefiro ser máis burra e levar máis pasta», se ben hei de dicir que era un lamento que profería pola súa situación laboral, que se ben traballaba, os emolumentos que percibía non eran os acordes á sociedade actual. E este pensamento negativo levoume a pensar se esta sociedade postcomunista e totalmente vencida ao becerro de ouro non leva dentro de si a súa propia destrucción. Unha sociedade que leva a primar os cartos por riba da cultura está condeada ao desastre e á formación de escravos incultos. Momentos máis tarde falando con outra persoa debatemos sobre se hoxe en día non sería mellor escoller unha formación profesional antes que unha formación académica. El argumentaba que prefería a formación académica á antiga FP. Cartos vs formación? Unha dicotomía á que non é moi fácil responder. Eu polo menos non o teño demasiado fácil.

Decisións importantes

Acabamos de saber que o señor Fraga, para algúns D. Manuel, fíxolle saber a Rajoy, con iota e i grego, que ten pensado presentarse a unha nova elección. No Partido Popular non collen de gozo ante esta magnífica decisión. A oposición aínda non fixo unha valoración disto, se ben, o máis lóxico, é que non lle dean demasiada importancia. Incidirán unha vez máis no incumprimento da promesa de D. Manuel de non se presentar a unha reelección. Pero quizais hai demasiado en xogo. Toda a rede clientelar que ten o Partido Popular podería verse seriamente comprometida e moitos postos de confianza seren eliminados. Pero vendo os feitos, será o pobo galego o suficientemente maduro como para, dunha vez por todas, xubilar ao noso presidente e concederlle o merecido descanso? Optará pola renovación do país? Ou continuaremos co que temos e faremos bo o lema de «CADA POVO TEN O QUE SE MERECE». As eleccións dictarán sentenza.
ORA PRO NOBIS.

Tempo de lembranza

Hoxe foi un día de recordo. Púxenme a pensar sobre todo o que fixera esta semana e lembrei que había xente da que había moito tempo que non sabía nada. Varios compañeiros do máster estaban desaparecidos. Non tiña noticias. Collín o teléfono e intentei falar con algún deles. O meu esforzo non deu todos os froitos desexados. Só puiden falar con un deles. Ben, pensaredes «mellor iso que nada». Eu tamén o creo. Lembrei todas as horas que pasamos nas aulas e fóra delas. Espero que o tempo non nos distancie.
Hoxe, tamén o día me fixo pensar na miña vida. Por que camiños debía discorrer. Realmente non cheguei a ningunha decisión. O que tiver que ser, será. Só espero que sexa un pouco mellor.
Compañeiros masteriáns espero que esteades todos ben. Espero volver vervos o máis pronto posíbel. Mil bicos para todos.

Outra semana

Pasou outra semana. Xa queda menos para que algúns pasemos a engrosar un pouco máis as xa de por si infinitas listas do paro. Antes que poñerme melancólico, quero dar os meus parabéns a todos aqueles masteriáns que conseguiron unha ampliación do seu contrato, ben, sendo máis específico, aos que foron quen de lograr que lles fixesen un contrato. Dende esta atalaia quero darlles a miña máis grande noraboa. Ao resto o INEM agárdanos.
Despois desta pequena laudatio quero tamén dárvolas grazas a todos. Estou realmente contento de ter coincidido con todos vós. Aprendín de todos e cada un e creo, penso, que iso me fixo un pouco mellor. Se nalgún momento fun borde espero que souberades perdoar o meu carácter.
Só un desexo para o futuro: QUE OS FADOS NOS SEXAN PROPICIOS A TODOS NÓS E NOS DEPAREN TODO AQUILO QUE ANHELAMOS.

Curiosidades do mundo

Que o mundo se comporta de xeito circular é un feito totalmente incontestábel. O ser humano ufánase unha e outra vez en caer nos mesmos erros. A nosa cacholería lévanos a cometer as accións máis incribeis. O peor de todo é que volvemos sempre ao punto de orixe, pero máis feridos e coa sensación de non termos aprendido nada da situación.
SIC GLORIA TRANSIT MUNDI.

OS MEUS ENLACES

Este post é unha pequena homenaxe a aquelas páxinas que habitualmente visito e coas que aprendín bastante.
En primeiro lugar quero deixar constancia da miña maior afición que é a historia e dentro dela a Idade Media. Quero render unha GRANDÍSIMA PREITESÍA a un amigo que me iniciou neste mundo, Hoomer e que me abriu os ollos a outras realidades.
Tamén teño subliñar a páxina dunha amiga e colega masterián, Eva que foi a que me animou a facer un blog persoal. Moi interesantes as nosas conversas, moitas veces un pouco tolas sobre os Mosteiros armenios, jejeje.
Outra páxina que tamén me gustou foi Las indias onde aprendín todo sobre o movemento ciberpunk.
Hoxe 30-08-2004 teño que unir aos meus enlaces un novo blogueiro, Marcos que se sumou a este mundo.
E aínda que non as coñezo teño que recomendar o blog dunhas mulleres ás que me unen varias cousas. Fanse chamar JESSICA FLETCHER . Espero que disfrutedes del.
Debo tamén citar un novo blogueiro que apareceu por este blog, o seu nome Albertemoman. Recoméndovos que lle fagades unha visita. Vale a pena.
E un estremadamente raro. Non permite poñer comentarios e os seus post son deliciosos. Faise chamar Coyoacan. Espero que vos guste.
Unha pérola: SÓ ATOPA AQUEL QUE SABE BUSCAR.

A fin de semana

Unha vez máis chegamos ao fin da semana. Hoxe, domingo, máis ben luns pola mañá é hora de que reflexionemos sobre todo o que fixemos ao longo da semana e extraiamos as nosas conclusións. Acertamos en todas as decisións que tivemos que tomar? Fomos xustos e dignos e todas as palabras que intercambiamos cos demais? Fixemos este mundo un pouco mellor coas nosas obras? Eu sinceramente creo que fallei en bastantes cousas. Espero que a próxima semana o resultado for outro.
Mentres tanto NON NOBIS, DOMINE, NON NOBIS, SED NOMINI TUO DA GLORIAM.

O MEU ANTIIRURETISMO

Dende esta ventá ao mundo quero declarar o meu máis profundo ANTIIRURETISMO acérrimo. Penso, e coma min outros, que o Deportivo máis que gañar un título deixou de gañar 4. Este home gozou de 22 titulares que non soubo aproveitar. O seu talante conservador e o seu medo escénico conseguiu que unha plantilla realmente fantástica lograse moitos menos títulos dos que realmente mereceu. Para proba algo totalmente irrefutable: cando tivo que saír a gañar por eses campos de Deus, como diría o druída galego ARSENIO IGLESIAS, gañou. Aí temos os exemplos de San Siro, Olímpico de Munich, Delle Alpi, Parque dos Príncipes, Old Trafford.
FORZA UN DÉPOR SEN IRURETA.
ALBA GOBRAK!

BENVIDA COMPAÑEIROS DE VIAXE

Benvidos todos aqueles que ousen achegarse até estes lares. Comezo aquí unha viaxe que espero compartir con todos aqueles que desexen visitar este lugar.
Como dixo un home sabio hai moito tempo NON NOBIS, DOMINE, NON NOBIS, SED NOMINI TUO DA GLORIAM.
Quen tiver ollos para ver que vexa e quen tiver ouvidos para ouvir que oia.